Fernando Solanas

Bu makalede, kökeninden toplum üzerindeki mevcut etkisine kadar Fernando Solanas ile ilgili çeşitli yönleri inceleyeceğiz. Zaman içindeki gelişiminin yanı sıra mevcut bağlamdaki ilgisini de analiz edeceğiz. Ayrıca, onun gerçek anlamını anlamamızı sağlayacak kapsamlı bir vizyon sunmak amacıyla Fernando Solanas etrafında var olan farklı bakış açılarını ve görüşleri inceleyeceğiz. Bu derinlemesine analiz aracılığıyla, bu konuyu kapsayan tüm ilgili yönleri ele alarak okuyucuya Fernando Solanas hakkında daha geniş ve daha eksiksiz bir anlayış sunmayı amaçlıyoruz.

Fernando Solanas
2008'de Solanas
Doğum16 Şubat 1936(1936-02-16)
Ölüm6 Kasım 2020 (84 yaşında)
Paris, Fransa
MilliyetArjantin
Diğer ad(lar)ıEzequiel 'Pino'
MeslekFilm yönetmeni, senarist - Politikacı
ÖdüllerCannes Film Festivali En İyi Yönetmen 1988, Venedik Film Festivali Büyük Jüri Ödülü, Berlin Film Festivali Onursal Altın Ayı Ödülü
Resmî sitehttp://www.pinosolanas.com/

Fernando Ezequiel 'Pino' Solanas (d. 16 Şubat 1936; Olivos, Buenos Aires - ö. 6 Kasım 2020; Paris[1]) Arjantinli film yönetmeni, senaryo yazarı ve politikacı. La hora de los hornos (1968),[2] Tangos: el exilio de Gardel (1985), Sur (Güney) (1988), El viaje (1992), La nube (1998) ve Memoria del saqueo (2004) filmleri ile tanınır. Altı yıl süreyle Buenos Aires Ulusal Senatörü oldu.

Yaşamı ve kariyeri

Solanas, tiyatro, müzik ve hukuk eğitimleri aldı. 1968’de Latin Amerika’daki yeni-kolonizm ve şiddet üzerine La Hora de los Hornos,adlı uzun belgesel filmin yönetmenliğini ve yapımcılığını üstlendi. Film birçok uluslararası ödül aldı ve dünyanın pek çok yerinde gösterildi. Solanas, Venedik Film Festivali’nde Büyük Jüri Ödülü ile Eleştirmenler Ödülü’nü ve Cannes Film Festivali’nde En İyi Yönetmen Ödülü’nü aldı. 1999 yılında 21. Moskova Uluslararası Film Festivali’nde jüri başkanlığı yaptı.  2004 yılında Berlin Film Festivali’nde özel Onursal Altın Ayı ile ödüllendirildi. Tango bestecisi ve müzisyen Ástor Piazzolla ile çeşitli film müziği işbirlikleri oldu.

1970’lerde Arjantin sinemasını etkileyerek onun sosyal bilinci ve politik sesi olan  Grupo Cine Liberación hareketinin öncülerinden oldu. Juan Perón’u destekleyen kampanyalarda etkinlik gösterdi. Aşırı sağcılar tarafından tehdit edildi, oyuncularından birine suikast düzenlendi ve kaçırılma girişimine uğradı. Octavio Getino ile birlikte gelişen ülke film yapımcılarını etkileyen, Hollywood ve otör Avrupa sinemalarına karşı durma görüşünü savunan politik “Üçüncü Sinemaya Doğru” film hareketinin manifestosunu yazdı. 1976’da Paris’e sürgüne gönderildi ve 1983’te Arjantin’e demokrasi geldiğinde geri döndü.[3][4][5][6][7][8][9]

6 Kasım 2020'de Coronavirüs nedeniyle öldü.

Solanas 2008 Guadalajara Film Festival'inde Gümüş Mayahuel Ödülü'nü alırken

Politika çalışmaları

Solanas, Politik filmler yapmayı sürdürerek Arjantin Başkanı Carlos Menem’i açıkça eleştirdi. Bu açık eleştirilerinden üç gün sonra 21 Mayıs 1991’de ayaklarından 6 defa kurşunlandı. Yılmayan Solanas politikanın daha da içine girerek 1992’de Buenos Aires senatörlüğü için %7 oy aldı. Ertesi yıl Arjantin Temsilciler Meclisi’ne Frente Grande’nin listesinden girdi.

Oğlu Juan Solanas da film yönetmeni olan Solanas, 2005’te La Dignidad de los Nadies ve 2008’de La última estación filmlerini çekti. Ekim 2007’de Gerçek Sosyalist Parti’den başkan adayı olarak genel seçimlerde %1,58 oy olarak beşinci oldu. 2009’da Buenos Aires’in Ulusal Temsilciler Meclisi’ne girdi. 28 Haziran parlamento seçiminde partisi  Proyecto Sur %24.2 oy oranı ile ikinci parti oldu ve Solanas 2013-2019 döneminde de Buenos Aires Ulusal Senatörü olarak seçildi. Senatörlük görevinden sonra Arjantin'in UNESCO büyükelçisi olarak atanmıştı.

Filmleri

  • ·  Seguir andando (1962) (kısa)
  • ·  Reflexión ciudadana (1963) (kısa)
  • ·  La hora de los hornos (1968)
  • ·  Argentina, Mayo de 1969: los caminos de la liberación (1969)
  • ·  Perón, la revolución justicialista (1971)
  • ·  Perón: actualización política y doctrinaria para la toma del poder (1971)
  • ·  Los hijos de fierro (1972)
  • ·  La mirada de los otros (1980)
  • ·  El exilio de Gardel (Tangos) (1985)
  • ·  Sur “Güney” (1988)
  • ·  El viaje (1992)
  • ·  La nube (1998)
  • ·  Afrodita, el sabor del amor (2001)
  • ·  Memoria del saqueo (2004)
  • ·  La dignidad de los nadies (2005)
  • ·  Argentina latente (2007)
  • ·  La próxima estación (2008)
  • ·  La tierra sublevada (2009)

Kaynakça

  1. ^ "Fernando "Pino" Solanas murió por coronavirus en París". infobae (İspanyolca). 7 Kasım 2020. 7 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2020. 
  2. ^ Karaçaylı, Mehmet Alp. "La hora de los hornos: Bir Başkaldırı Resitali". Film Loverss. 23 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  3. ^ "Fernando Pino Solanas". Resmi Site. 7 Aralık 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  4. ^ "1999 yılı". Moscow Film Festival. 8 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  5. ^ "Fernando Solanas". IMDb. 10 Temmuz 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  6. ^ "Towards a Third Cinema". Documentary is never neutral. 28 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  7. ^ "Tüm Zamanların En Etkili 20 Latin Amerikalı Yönetmeni". Film Loverss. 24 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  8. ^ Ruffinelli, Jorge. "Three lives of Fernando Solanas". Revista. 22 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020. 
  9. ^ Tekerek, İsmet. "Solanas ve Üçüncü Sinema". Bağımsız Sinema Merkezi. 21 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020.