Bugün Perçin toplumda büyük ilgi gören ve tartışılan bir konudur. Yıllar boyunca Perçin'in farklı görüş ve duruşların buluşma noktası olması, bu konuda çok çeşitli bakış açılarının ortaya çıkmasına neden oldu. Perçin, ortaya çıkışından günümüze kadar farklı alanlarda çalışma ve analiz konusu olmuş, bu olguya ilişkin bilgi ve anlayışın zenginleşmesine katkıda bulunmuştur. Bu makalede, bu konuya eksiksiz ve objektif bir bakış açısı sunmak amacıyla Perçin'in farklı yönlerini ve yaklaşımlarını inceleyeceğiz.
Perçin, kalıcı bir mekanik bağlantı elemanıdır. Monte edilmeden önce perçin bir ucunda bir kafa bulunan düz silindirik bir şafttan oluşur.[1] Başın karşısındaki uca kuyruk denir. Takma sırasında zımbalanmış veya delinmiş bir deliğe yerleştirilir ve perçini yerinde tutarak orijinal şaft çapının yaklaşık 1,5 katına genişleyecek şekilde kuyruk bozulur veya eğilir (yani deforme olur). Başka bir deyişle, vurma veya çekme "kuyruk" malzemesini daha düz bir şekilde eğerek kuyruk ucunda yeni bir "kafa" oluşturur ve kabaca dambıl şekli olan perçinleme yapılmış olur. Perçinin iki ucunu birbirinden ayırt etmek için orijinal kafaya fabrika başı deforme olmuş uca ise atölye başı veya buck-tail denir.
Takılı bir perçinin her iki ucunda da etkili şekilde bir baş bulunduğundan çekme yüklerini destekleyebilir. Bununla birlikte kesme yüklerini (şaftın eksenine dik yükler) destekleme konusunda çok daha yeteneklidir.
Geleneksel ahşap tekne yapımında kullanılan bakır çiviler ve perçinli cıvatalar gibi bağlantı elemanları perçinle aynı prensipte çalışmaktadır ancak perçin terimi kullanılmaya başlanmadan çok önce kullanımda olduklarından genellikle sırasıyla çivi ve cıvata olarak sınıflandırılırlar.