Muskarinik asetilkolin reseptörü

Bugünkü yazımızda son yıllarda ilgi ve tartışma yaratan bir konu olan Muskarinik asetilkolin reseptörü konusunu inceleyeceğiz. Muskarinik asetilkolin reseptörü, toplum üzerindeki etkisinden ekonomik sonuçlarına kadar çok çeşitli yönleri kapsayan bir konudur. Bu makale aracılığıyla, okuyucuların bu konuyu daha iyi anlamalarına olanak tanıyan geniş ve eksiksiz bir genel bakış sağlamak amacıyla Muskarinik asetilkolin reseptörü hakkındaki farklı bakış açılarını ve görüşleri analiz edeceğiz. Ek olarak, Muskarinik asetilkolin reseptörü ile ilgili zorlukların üstesinden gelmek için olası çözümleri ve stratejileri tartışacağız. Bu makalenin, Muskarinik asetilkolin reseptörü ve bunun farklı alanlardaki etkileri hakkında daha fazla bilgi edinmek isteyenler için bilgilendirici ve alakalı olmasını umuyoruz.

Asetilkolin - muskarinik ve nikotinik reseptörlerin doğal agonisti.

Muskarinik asetilkolin reseptörleri, belirli nöronların[1] ve diğer hücrelerin hücre zarlarında G proteinine bağlı reseptör kompleksleri oluşturan asetilkolin reseptörleridir. Parasempatik sinir sistemindeki postganglionik liflerden salınan asetilkolinin uyardığı, post reseptörler olmak gibi çeşitli roller oynarlar.

Muskarinik reseptörler bu şekilde adlandırılır çünkü muskarine nikotinden daha duyarlıdırlar.[2] Muadilleri, otonom sinir sisteminde önemli olan diğer bir reseptör olan ve iyon kanalları aracılığıyla çalışan nikotinik asetilkolin reseptörleridir. Birçok ilaç ve diğer maddeler (örneğin pilokarpin ve skopolamin), seçici agonistler veya antagonistler olarak hareket ederek bu iki farklı reseptörü manipüle eder.[3]

Kaynakça

  1. ^ Eglen RM (Temmuz 2006). "Muscarinic receptor subtypes in neuronal and non-neuronal cholinergic function". Autonomic & Autacoid Pharmacology. 26 (3): 219-33. doi:10.1111/j.1474-8673.2006.00368.x. PMID 16879488. 
  2. ^ Ishii M, Kurachi Y (2006). "Muscarinic acetylcholine receptors". Current Pharmaceutical Design. 12 (28): 3573-81. doi:10.2174/138161206778522056. PMID 17073660. 5 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020. 
  3. ^ Purves, Dale, George J. Augustine, David Fitzpatrick, William C. Hall, Anthony-Samuel LaMantia, James O. McNamara, and Leonard E. White (2008). Neuroscience. 4th ed. Sinauer Associates. ss. 122-6. ISBN 978-0-87893-697-7.